:)

Buahahahaha! Oj, bycie córką ojca mego Romualda Fernandeza i matki mojej Margerity Fernandez nie było wcale łatwe - ale za to szalenie zabawne. Tylko żali mi wgniecionego w drzwi Oskara...

i atak ołtarzystów też był mocny...

Tak blog żyje i ja też żyje, chociaż jakie to życie jak mam wargę poparzoną HCl'em. Nie pisze (rzadko pisze) bo mam dużo nauki i nawet czasu nie starcza, zaraz zresztą jadę na francuski ha którym mam zamiar rozwalić dialogi razem z Ananasem. Będzie się działo.

A wogóle to muszę napisać plan pracy, który już jest spóźniony i nie mam żadnego pomysłu. Może ktoś z was ma pomysł?

Buuuuuuuhuhu.... Poparzenie się stężonym kwasem solnym nie należy do rzeczy przyjemnych a wręcz przeciwnie! Całe wargi mam poparzone! I w dodatku to nie moja wina tak jak tych głuptaków które się zachłysnęły (albo wypiły) rozcieńczone kwasy/zasady. Mnie zaatakowała złośliwość rzeczy martwych! Ja się tak nie bawię!

belly

Och było bosko cudownie i fantastycznie! Właśnie tego mi było potrzeba :) Co prawda ta esencja kobiecości mnie zabiła totalnie dzisiaj, ale już wiem jak zaprosić araba do łóżka :P i wogóle jestem pełna zapału do dalszego rozwijania się i jest super. Cztery dni w tygodniu na treningi, trzeba coś wymyślić na pozostałe trzy - ale ja już coś wykombinuję. Szkoda mi tylko koni, no ale na to już chyba nic nie poradzę.

I zamówiłam takie przecudowne baletki - będzie bosko jak już dojdą :) No, i marzy mi się strój (ale to jeszcze za wcześnie) i skrzydła (to już zdecydowanie bardzo bardzo za wcześnie)

I potrzebuję chyba jakiegoś magika który mnie piłą przetnie na pół. I shimmy to na razie za wiele jak dla mnie, chyba mam po prostu za mały biust...

Och wczorajsza imprezka była bosssska! A Kamilek jest uroczy ;) Uwielbiam ich po prostu. Czyję że niedługo będę częstym gościem w akademiku u chłopaków :)

Jak już mówiłam... mam przytłaczającą ilość przydomków - a ona ciągle rośnie! Ostatnio zostałam uciekinierką z ekonomii, turbodymomenem... szaleństwo...

Było wspaniale! Uwielbiam takie akcje i ludzie też cudowni :) Jestem zachwycona, nakręcona i wogóle super!

Hyhy... ucze się pisać robaczki... Będzie fajnie tylko musze pomyśleć jak to zrobić ze zbieraniem składek... Najwyżej jakoś godziny pozmieniam. Albo coś... To będzie sieczka ale damy radę. Jestem już prawie spakowana, ksiązki gotowe, teraz konspekty uzupełnię, spawozdania na niedziele zostają.

Musze kupić jeszcze tylko dwa podręczniki... I będzie git. Kasy powinno mi wystrczyć na wyjazd więc będzie super. Już nie mogę siew doczekać!

Szkoda mi tyko trochę tego kina... No, ale mówi się trudno, w końcu nic wielkiego się nie stało.

buahaha... dlaczego ja tego wcześniej nie zauważyłam... Jak to powiedzieli w filmie - na świecie nie ma nic oryginalnego :)

A jak sie podoba to zobaczcie jeszcze to: http://fc01.deviantart.com/fs8/i/2005/311/a/b/Naruto___Fusion___HAAA_by_Anbu_Vegeta.jpg

Hahahaha... Takich rzeczy to świat nie widział... O Boże istne szaleństwo po prostu! Ale ciiiiii, to na razie tajemnica. Chociaż już dawno się czymś tak bardzo nie cieszyłam :0

Było bosko, chociaż trochę mi brakuje misiaka mojego...

Na niebieskim pokoju nowa zabawa... Chętnych zapraszam do udziału, uchylam rąbka tajemnicy :)

Tak cytując pewną osobę... "Kobieto szukająca wyśnionego świata siadaj przy kompie i pisz,pisz i jeszcze raz pisz!!! Bo wychodzi ci to bosko!!!" Tak więc piszę... Piszę i czytam :) I znajduje mój wyśniony świat, wyśnione światy... I jestem wolna jak ptak :)

No, myślę że grę dla zuchów można uznać za udaną :) I w dodatku udało się i mam cebulę!
Tylko nie wiem dlaczego ja się daje wkopywać w tyle rzeczy... pffff... Czytanie śpiewanie stanie... jejku jejku jak ja to przeżyję...

Och nie! Ile czasu mi jeszcze pozostało, zanim zmienię się w idiotkę piszczącą na widok swojego idola? Bo najwidoczniej mózg mi sie lasuje i idola już posiadam... Piszczeniu na razie się opieram, choć czasami trudno wytrzymać, on jest taki kawaiiii! (No właśnie...)

Nic nie umiem na jutro, ale co tam, jakoś przeżyję. Teraz oglądam i czytam i jest fajnie. byle do weekendu!

"Non mortem timemus, sed cogitationem mortis."
Nie śmierci się boimy, lecz myśli o śmierci.

Seneka młodszy

Było tak mało czasu, tak dużo zajęć i zabiegania. Nie zdążyłam jej dobrze poznać, choć była dla mnie wzorem i ideałem. Teraz już nigdy nie będę mieć okazji, pozostaje tylko żal do samej siebie. I ideały które pokazała. Bo pamięć nie umiera, wspomnienia są najważniejszym co pozostaje. A miłość bliskich ułatwia pogodzenie się ze śmiercią. Będzie mi jej brakować.

Kyaaaaaaaaaaaa!... Ja ich uwielbiam po prostu ubóstwiam! Kocham kocham kocham!

Nowe motto już daje efekty - fantastycznie, power na maksa i jeszcze dopalacze. Istne szaleństwo.

Energicznie, energicznie wciąż do przodu, coraz szybciej... I będzie super! Bo faktycznie odwzajemnia, jest kochany. Taki misiek po prostu, trochę niezdarny, niezaradny, ale też złośliwa bestyjka czasem. Trzeba mieć na niego sposoba i jest najwspanialszy na świecie. A ja sposoba jak widać mam... Mrrrr...

Wiem, że zachowuje się jak wariatka i trochę szokuje tym ludzi... Ale już bardzo dawno nie byłam taka szczęśliwa. Po prostu. A Misiaka muszę przycisnąć do zajęć bo się zaniedbuje. A chce pomocy przy chemii...

I kolejne boskie cytaty... Umrę przy nich kiedyś!
"Zborze jest transportowane pod strumieniem powietrza... - to jest dość ciekawy proces!..."
"Picieranie w takim transporcie zborza powoduje wyładowania elektryczne, które mogą prowadzić do takich nieprzyjemnych zdarzeń... jak WYBUCH!"
(w trakcie wykładu) "Lubicie krzyżówki? Mam kilka kartek..."
"Moje komentarze przestały być w jakikolwiek sposób inteligentne - widocznie się starzeje..."

a powidła czekoladowe są super...

Dochodzę do wniosku że jestem sprzecznością samą w sobie... Kolejny wtorek, kolejne przemyślenia, kolejne dni w biegu. Ale zaczynam coraz więcej dostrzegać, coraz więcej rozumieć. Zaczynam łamać sie do zmiany...

Ech... Dochodzę do straszliwych wniosków, że cmentarze, zwłaszcza nocą, mają dla mnie nieodparty urok... Ich atmosfera i swoiste oddziaływanie przyciągają jak magnez. W ostatnich dniach... no cóż, nietypowo, bo spokojnie i smutno i z tysiącami łagodnych ogników. Zwykle tak nie jest. Zwykle każdy cmentarz ma swoją osobowość, swoją własną historię do opowiedzenie uważnemu słuchaczowi. W takie święta jak to, wszystkie są urokliwe ale nudne. Jednakowe. Szare i bezosobowe.

Stanie na mrozie prze ponad pięć godzin zdecydowanie mnie już nie bawi. Skończyły się lata szalonej młodości, teraz inne wartości zajmują piedestał.

Czas zabrać się za naukę, czas wrócić do lektury, czas wykorzystać daną mi przez los energię i radosną nadpobudliwość. Świat jest piękny!

Hmmm. Tak sobie myślę, że w końcu kiedyś ilość moich pseudonimów (czyt. ukrytych osobowości) mnie przytłoczy. Bo kim to ja już nie byłam... Kucykiem, Pomidorem, Koalą, Wężem Boa, Plastusiem, Chachurem, Królową, Silwerkoniką, Anielą, Oprawcą Trolli, Śnieżnym Elfem, Szamanką, Czerwonym Kapturkiem, Autorką, Piórnikiem, Studentką Zorientowaną, Skarbniczką, Córką Małpy, Mamą gesią, Żoną prezesa, Przewodniczką, Wieszczką, Kozą... Myślę, że nawet Kuro-no-Kitsune nie dorównałby mi ilością przezwisk, gdyby chcieć policzyć wszystkie. A najdziwniejsze jest to, że w zasadzie każde z tych określeń naprawdę opisuje mnie. To ubrane w słowa maski... Maski nie będące fałszem, tylko kolejnymi obliczami tej samej osoby.
Silwerkonika jest chyba najbardziej obszernym z moich przezwisk. Żadne z nich nie towarzyszy mi aż tak długo, żadne nie ma tylu znaczeń. Silwerkonika jest tym dzieckiem, zafascynowanym RPG i zapatrzonym w brata i kuzyna. Silwerkonika jest małym odkrywcą internetu. Silwerkonika jest dziewczyną, która potrafiła spędzić całe dni z Fiołkiem, bo dla nich nie istniało nic poza ich małym prywatnym światem. Silwerkonika to niesmiałe stworzenie potajemnie cieszące się z całowania z kumplem w barze. Silwerkonika to wybuchowa mieszanka sprzeczności, lubiąca szokować i wprowadzać zamęt. To mały podjudzacz i czarownica. Była satanistka i nieustraszony leń. Pozostałe przydomki mają jedno dwa znaczenia...
Nic na świecie nie jest proste, nic nie da się ewidentnie określić. Maski... cóż, każdy je nosi. Nie są fałszem są pewnym stereotypem. A to że moje mają imiona... No cóż, łatwiej mi je rozróżnić :)
Nic na świecie nie jest proste. To takie dziwne - jak słowa "nienawidzę cię!" mogą być wyznaniem przyjaźni... A jednak! Bo to także jest maska.
A teraz nadchodzi zima. Śnieg jest kolejną maską ziemi...

Jak sieroty na tym wf'ie, mimo że atmosfera taka rodzinna. A głupia sztanga olimpijska mnie chciała zwalić z ławki. Ale jestem twarda i wyciskałam nawet na siedząco (chociaż bez obciążenia...) Hehe, ale było śmiesznie... A chłopaki miały niezły ubaw jak na nas patrzyli z tymi sztangami. Jednym słowem fantastycznie! Uwielbiam swoje studia, języki, wf i swoich znajomych. Są naprawdę wspaniali i jest bosko. A wczorajsze brawa na korytarzu były urocze. I cytatów wartych zapamiętania coraz więcej:

"Tak w powietrzu to tylko ptaszek może..."
"A jak mu wyjdzie zero to się cieszy czy nie cieszy?"
"No a za piątego grejfruta to już oddacie tylko tak zwanego gryza!"

Hehe... kolejny boskie dzień, kolejne cytaty :)

"To ja, Buczek... tylko odmłodniałem! Dobrego kremu używam!"
"W piątek o 17 to już macie stan wzbudzenia, bo przyjęliście płynną energię... Mam nadzieję że płynną a nie inną... No a potem musicie ją oddać w masie... tędy albo tamtędy."
"Jak my sobie wyobrazimy trzy wymiary to już jest dobrze. A ja nie wiem co ci fizycy biorą, ale oni dochodzą do dwunastu!"

Ten dzień był całkiem fajowy...To otwieranie drzwi i przyjeżdżająca winda i autobus rezerwowy. Nawet fatalne samopoczucie i rwąca bólem łapka nie może mi zepsuć humoru!

No i kolejny cytat:
"No to z tego wykresu weźmiemy fragment od zera do... niedzieli!"

Było cudownie! Bosko i wspaniale! Dziękuje wszystkim bardzo, jestem naładowana energią po brzegi :)

i najlepsze momenty:
"Kanapko z serem otwórz się, otwórz się, otwórz się..."
"Wampirek atakuje!"
"Nienawidzę cię za to!"
"Cicho, cicho druhna się rusza!"

Ech działo się działo... Ale wszystko mnie rozbraja, teksty typu stdentka zorientowana, lub dwuwalcowy szarpak zębaty...
Nie jest źle podobają mi się moje studia ludzie są fajni, swiat nie uznaje mojej chęci izolacji...

W weekend z zuszkami, następny akcja znicz następny góry... Bedzie super. A jeśli jeszcze Ananas pozwoli się wciągnąć... Cudo!

Maskara, jedna wilka niekończąca się masakra... Nawet piła mechaniczna już by sprawy nie pogorszyła...
Jedna wielka sieczka, zaprawiona przedsmakiem jutrzejszej sieczki. Musze sobie znaleźć miejsce na przechowywanie swoich zwłok w najbliższych dniach, bo nie zamierzam w domu siedzieć.
Teraz chce się tylko wyć do księżyca.
Nie wiem co zrobię. Może Herold ma racje, może pora się od tego oderwać? Może jeśli bym znalazła pracę i poszukała z nią to mogłabym się usamodzielnić? Może to byłby koniec problemów? Przynajmniej takich?
Jejku jak dobrze mieć świadomość, że ktoś o nas myśli. I że jakby wyczuwając łzy napiszą w odpowiednim momencie...

Trudno jest się przeciwstawić agresji, w dodatku tak nieprzewidzianej. Trudno uciec kolejnym ciosom, próbując jednocześnie zebrać kawałki rozbitego serca. Trudno zebrać się z podłogi i powstrzymać łzy...
Świat jest okrutny, tak samo jak ludzie. Nawet ci pozornie najbliżsi, tylko czekają, żeby wbić nóż w serce. Prawdopodobnie nie należy po prostu nikomu ufać. Chociaż może... Bo gdyby nie zaufanie, to może nie byłoby Misiaków?
Nie wiem co o tym myśleć... Nie wiem jak będą wyglądać najbliższe dni. Nie wiem czy dzisiaj dam radę zasnąć...

Hahaha... Jestem studentką zorientowaną i w dodatku na miejscu dla vipów! Uwielbiam tych gości... A po wf-ie zdycham, ale i tak był super i trener jest fantastyczny. Chociaż zasysające się ciężarki to mnie kiedyś zabiją...

Uwielbiam swoje studia - zakochałam się w nich po uszy, już nie pamiętam kiedy nauka tak mnie cieszyła... No dobra pamiętam. Bo nie cieszyła mnie od trzech lat dokładnie. Masakra.

Ale ja już zbieram przepowiednie na temat mojej przyszłej wielkiej miłości - tak samo jak przestrogi, między innymi że mam się nie rozglądać. No cóż...

A już jutro wracam do moich maluszków ukochanych! I mysz ze mną będzie więc będzie fajnie. Szkoda że wieczorem będę sama i że ostatecznie zabiją moją drugą gromadę... Smutno mi ale co ja biedna mogę zrobić?!

Mam zajęcia z psychopatą!!!!

Ale jak przyszła moja mysia ukochana to już mi lepiej. I tylko jak zwykle zapomniałam, że coś dla niej mam... Ech ta skleroza!

Dziękuje skarbie za wszystko - a zwłaszcza za wsparcie. Jak to mówią słowa piosenki:

"moi przyjaciele,
z wami wiem, że wszystko mogę,
że wystarczy tylko chcieć"

O jejku jejku!

Tyle się dzieje, że nawet nie mam czasu pisać. Ani tu ani nawet w pamiętniku.

Ale może to dobrze.

Studia fajne, po dzisiejszej chemii jeszcze bardziej mi się podobają. Z gromadami nie wiem co, kolejne ostateczne decyzje mają być w środę.

A poza tym to pewna osoba mnie uratowała i udało mi się wysłać plan pracy w końcu. Dziękuje dziękuje dziękuje nie wiem kiedy ci się odwdzięczę :***

A hiszpański jest śmieszny ;)

ech, aż ząl pisać... głupole nawet planu nie umieją zrobić... masakra

ale fajnie że ktoś się przejął tym co mówię i że sprawy już się wyjaśniają - to daje jakąś nadzieję.

a jutro wooooolne!!!

Nic tak nie boli jak chamstwo i krzywda wyrządzana bliskim.

Nie sądziłam że można upaść tak nisko, tak bardzo się stoczyć... No cóż, życie wciąż mnie zaskakuje. Ale... "ugnij się a nie daj się" takie jest życie. A ja sobie poradzę, bo nie pozwolę zniszczyć tego co sama stworzyłam jakoś znajdę czas i siły. "Co mnie nie zabije to mnie wzmocni"...

no więc... jeszcze chwila i ruszę na pierwsze zajęcia... ech życie nie jest łatwe...

własnie wróciłaaaaaam! Było fajowo - został już tylko jeden dzień na odpoczynek po podróży i zacznie się rok ciężkiej pracy, aż jestem ciekawa co przyniesie los...

Ostatni etap przygotowań... A kuna zjadła kawałek silnika - "bo ona sobie leży na plecach na ciepłym silniku i tak macha tymi łapami z pazurami"

Będzie śmiesznie - to już wiem. A jak poza tym to zobaczymy. Ja wrzucam na luz, przynajmniej się postaram. Chcę uchwycić ostatnie strzępki lata, skorzystać ze słońca i ciepłej wody. Mam uroczy nowy kostium, kupiliśmy dobre jedzenie i jedziemy na żywioł, bez rezerwacji ani konkretnego planu.

Niestety swoich niektórych rzeczy nie odzyskałam, mówi się trudno, poradzę sobie.

smoki zostawione w dobrych, przyjacielskich rękach :) blogi przeżyją, opowiadania i demoty jakoś odrobię po powrocie. Vivi jedzie ze mną więc plan się będzie tworzył, mam nadziję że zdążę.

A zaraz po powrocie studia, zdjęcia i zuchątka moje koffane i moje misiaki mam nadziję że tez czas znajdą :)

Phhhh... Przygotowania leżą i kwiczą a już został niecały dzień. Ja nie wiem jak my ze wszystkim damy rade. Wiem że tęsknie za mamą i się martwię jak sobie poradzi... Ech. I niepokoją mnie liczne zmiany mojego małego światka. No ale ciągle liczę na tą przeprowadzkę, jak wrócimy to się dowiem co i jak z mieszkankiem i nzacznę szukać kogoś kto ze mną zamieszka :D Hihi...

Heh... papierki podpisane i miło tak usłyszeć, że się coś komuś podoba. I fajnie mieć takich miłych ludzi dookoła. Tylko otoczenie trochę mnie zdołowało. I w domu już najwidoczniej sobie odpuścili i mają mnie gdzieś. Mnie i mamę, która teraz się zamknęła i ryczy.

Mrrrr... Fajnie wiedzieć, że ktoś się z tobą zgadza i że masz wsparcie tylu ludzi. Kochani oni są ci wszyscy moi... Mrrr

Kino było fajowe... Dzięki myszu :*

Kocham moje misiaki, chociaż makarona to chyba wykończyłyśmy... :**

Czytam... czytam bez opamiętania, całymi dniami. Jak mi tego brakowało...

Dzień nudy... Kurczę jak to fajnie mieć nieograniczony czas na czytanie książek. jak widać miłość do książek, tak jak miłość do gór nie przemija z czasem... Pierwszy raz od czterech lat... Jak ten czas leci. Najpierw była zerówka z nawałem nauki, a potem... Potem było co było. Chyba jutro zabiorę się za grzebanie w szafkach ojca w poszukiwaniu nowych książek :) I może potrafię znowu stać się "kujonem" i zdobyć to co mi się tak nieśmiało marzyło... :)

Zobaczymy. A jutro... Jutro moje kochane najwspanialsze. Bo lost tak czasem zaskakuje. Tak zaskakuje, że w ostatnich dniach więcej w moich oczach jest łez szczęścia niż smutku. I teraz już wiem - to właśnie z nimi mogę pójść na koniec świata a nawet dalej. I choć wiem, że ta przyjaźń, jak każda nie potrwa długo... To dziękuję za nią Bogu. Bo wiem, że kiedy pożegnam się z nimi, to już będzie ktoś inny.

Myślę ostatnio dużo o tym mieszkanku. Myślę o tym, że może warto by było spróbować? Może warto właśnie moich słoneczek popytać? Bo Ola nie ma teraz możliwości, ale może Agatka albo Makaron albo Herold albo Iśka... Albo ktoś inny, ktoś kogo kocham, choć na chwilę...
Gdy by ktoś taki się znalazł, to nie wahałabym się ani minuty. Bo rodzice na pewno by się w końcu zgodzili.

Ale to rozterki na październik dopiero. Muszę się teraz dowiedzieć, kiedy bym mogła odebrać indeks i plan zajęć chociaż, żeby wszystko już móc zaplanować a nie potem na łapu capu.
Może tam trzeba napisac albo coś?

Tak okrąglutko, bo już 700 postów... Zastanawiam się co się z ludźmi dzieje. I jaki jest cel w tym, że życie największe szczęście miesza z największym smutkiem.
Doceniam teraz to, ilu znam wspaniałych ludzi. Myślę intensywnie, żeby wymyślić nowe plany życiowe. Zastanawiam się co z nami będzie: z gromadą, ze szczepem, ze związkiem... Szukam przybocznej i pary ciepłych, silnych ramion. Sprzątam ostatnie ślady trzech minionych lat ze swojego życia... Wywołuje zdjęcia i bawię się programami do obróbki.Zaczynam pisać pamiętnik. Piszę plan pracy. Planuje wakacje i dalszy mój los. I kocham nad życie przyjaciół i tych którzy ze mną są.

;(

Ech... chyba najwyższy już czas ze wszystkim się pogodzić. Moi domownicy już wiedzą. Wiedzą i w sumie dzięki temu odzyskałam rodzinę (a przynajmniej namiastkę). I za to im dziękuję. Dziękuję też wszystkim tym, którzy są. Stoją obok, tak często niezauważeni, ale w tym ciężkim czasie pokazują się i wyciągają otwarte dłonie.
Mam już moje małe, szare, kartonowe pudełko. Pudełko do którego trafią wszystkie ważne przedmioty z ostatnich trzech lat. Bo muszę to wszystko wymazać, żeby móc zacząć życie od nowa. Jutro, jak wyzbieram te rzeczy do końca, zawiąże pudełko wstążką i zamknę na dnie szafy. Bo wyrzucić nie potrafię.
Dzisiaj pierwszy raz naprawdę płakałam. Płakałam, bo tak ciężko ubrać to w słowa... Ale łzy nie dają ukojenia, nie zmniejszają bólu. Płacz jak zawsze nie ma sensu. Miał sens, tylko wtedy, kiedy było ramię w które można się było wypłakać. A teraz nie ma żadnych ramion. Więc... więc mówi się trudno i płynie się dalej.
Pewnie na otoczeniu sprawiam wrażenie osoby oziębłej swoim podejściem... Ale czy histerie i depresje coś pomogą. Boli bo musi boleć. Nie mogę się teraz zatrzymać. Muszę iść dalej, wyznaczyć nowe cele i tym razem samotnie, ale jednak sięgnąć gwiazd. Bo tak trzeba.
Cele już mam. Jest ich kilka, ale coraz więcej. Na razie nie są pewne, ale wkrótce się wyjaśnią i wyklarują. I wtedy zacznę działać.
Do ostatecznych decyzji jest mi potrzebna jutrzejsza rozmowa. Potem będę już wiedzieć na czym stoję. A teraz... Teraz muszę od nowa nauczyć się powstrzymywać łzy... Bo świat jest okrutny i nie toleruje łez. W ludzkiej dżungli przetrwa tylko silna jednostka. A ja potrafię pokazać się jako silna, nawet jeśli moje serce krwawi...

Demotywatory

Heh... w całej swej zdradzie jesteście oboje tak do siebie podobni, mimo że pozornie nie macie ze sobą nic wspólnego, mimo że zdradzacie w zupełnie innym konekście. Obydwoje opuszczacie mnie w tym samym czasie tak samo brutalnie, tak samo bez słowa... Tak samo potrzebni, tak bardzo związani z moją przyszłością.

I tak samo brakuje wam odwagi żeby odpowiedzieć...

:*

Dziękuje kochanie za cudowne popołudnie! Za rozmowę i za to że rozumiesz mnie bez słów... Za to że jesteś! Mam nadzieję że ja też mogłam ci choć troszeczkę pomóc - pamiętaj, że jeśli czegokolwiek potrzebujesz to po prostu dzwoń :*

Góry były cudowne! Najwspanialsze na świecie, jedyne, ukochane. Bo tatry można pokochać tylko raz i nigdy się o tym nie zapomni. Towarzystwo zaskoczyło. Zaskoczyło mnie skrajnie to w kompletnie różnych kierunkach. Tylko szkoda że najbardziej zaskoczyła osoba, która zaskakiwać nie miała... Nie wiem co z tego wyniknie. Na razie mam dużo zmartwień na głowie. Martwię się o dziewczyny, o gromadę, o mamę i jej pomysły z mieszkaniem. Martwię się o siebie i o to co przyniosą najbliższe dni i miesiące. Nie wiem co będzie. Wiem że dam z siebie wszystko i że nie poddam się przeciwnościom. Wiem, że są rzeczy które muszę zrobić, chociaż czuję że nie mam na to siły. I choć pozwalam płynąć łzom bezradności i rozpaczy - będę silna.
Będę silna, bo wiem że są ludzie, którzy na mnie polegają. Bo poznaje czym jest życie. Bo mam dla kogo to robić, mimo że opuścili mnie ci, dla których najbardziej chciałam to robić.
Moje priorytety się zmieniają - jeszcze nie wiem jak. Ale...

"Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje "Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które musi podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można "zdezerterować".

Wreszcie - jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba "utrzymać" i "obronić", tak jak Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić - dla siebie i dla innych." Jan Paweł II, Westerplatte, 12 czerwca 1987

I nadszedł dzień wyjazdu... Wszystko się wali i świat traci sens. Rosną obawy i niepewność. Poczucie bezpieczeństwa i akceptacji zaciera swoje kształty. Szcząście i samozadowolenie rozmywa znaczenie... Nie wiem...

przygotowań ciąg dalszy... Skrzynia odzyskana, jeszcze tylko załatwić kartę zakupy, pakowanie i odprawę... Jejku ja nie wiem jak sobie dam z tym radę...

:)

Dzień nie najlepszy... ale za to przygotowania do wyjazdu pełną parą! Jeszcze tylko jutro i mnie nie będzie. A jutro będę mieć swoją skrzynię i wszystkie pierdoły moje super :D. A potem góry, moje ukochane najwspanialsze. I cudowne możliwości jakie otworzyły te wakacje i ci ludzie, za których jak na koloni, każdego dnia dziękuję Bogu. Makaron i mój Herold, takie wspaniałe, prawdziwe... I to że życie nie szczędzi rozczarowań, jest o wiele łatwiejsze kiedy w zamian daje ci takie osoby.

Po kolonii jest fajowo! Super jest zawierać takie znajomości i wogóle :D i kino dzisiejsze też było super, a w zasadzie to wczorajszo-dzisiejsze. I makaron jest bossski :P

O jejku... Już za kilka godzin mnie nie będzie, znowu polecę na koniec świata... Do morskiego królestwa, gdzie zostanę królową! Ha ha! Tęsknie już za zuchami, chociaż pewnie w najbliższym czasie mi obrzydną... A dzisiejsze pakowanie było fajowe w sumie :)
Ale będę tęsknić za moim lisieńkiem którego znowu muszę zostawić...

Ech... jutro wyjazd, a ja nic nie mam... Masakra jakaś :( Nie mogę się zabrać do roboty żadnej a zadania jak na złość piętrzą się przede mną coraz większą górą... Nawet udało mi się wstać rano, co i tak nic nie dało... Ech, dobrze że na kolonię większość rzeczy jest gotowa... Ide dalej walczyć sama ze sobą... Ech...

wróciłam! co prawda tylko na dwa dni, ale jednak. Teraz pora na nadrobienie zaległości w internecie i z liskiem i ostatnie przygotowania do kolonii... A w poniedziałek znowu zniknę...

wczasy są fajowe i wogóle objadam sie jak nigdy samymi pysznościami. ale internet działa tak beznadziejnie że to wogóle traci sens...

Było strasznie... Ale przeżyłam i wróciłam do domu w jednym kawałku i nawet z nienaruszoną psychiką :D Teraz to już tylko wspomnienia i chęć przeżycia kolejnej przygody. No i tęsknota za moimi wspaniałymi, najukochańszymi dzieciakami :D i za mysz :*

I jak zwykle, przed samym wyjazdem musi się zacząć wszystko sypać... Nie ma to jak awantury o kolonię... mam nadzieję że to się jakoś rozwiąże. Zaraz jadę z papierzyskami i załatwiać ostatnie sprawy przed wyjazdem... Potem tylko się spakować i czekać na drogę - cieszę się tylko że mamusia nie jedzie sama.

No cóż... coś się kończy coś się zaczyna... Ale myślę że będzie ciekawie. Zakwalifikowałam się na studia (a jakże by inaczej...) teraz tylko trzeba papiery donieść i zapłacić.

Jutro wyjeżdżam i już mnie nie będzie do końca wakacji... to będzie jakieś szaleństwo po prostu, a mimo wszystko się cieszę.

nie ma co pisać - jedna wielka nuda w domu... Czekam na wyniki (już jutro) zbieram dokumenty, robię rzeczy na kolonię i powoli zaczynam się pakować. I jak zwykle nie dociera do mnie że już za dwa dni nie będzie mnie w Krakowie i to na półtora miesiąca...

Wczorajsze góry - po prostu cudowne!

fajnie było na działeczce... Jutro chyba tez się wybiorę...

a pomidorki rosną i cebulki :D

Ech... dziwny dzień i w zasadzie nie wiem jak on się skończył i o co w zasadzie w tym wszystkim chodzi. Ale balkonik jest boski :)

czuję si8ę zawiedziona i baaardzo nie lubię pewnej osoby. Staruch dalej ma jazdy... A mamusia jest koffana i miło się z nią spędza czas.

Lisiu wrócił! No i wogóle... Miły dzień był całkiem :)

tylko gupi staruch przegina i oczywiście zamalowanej huśtawki nie da sie usunąć!

A tak wogóle to ja dawno nie pisałam bo jak sie jest chorym to nie ma o czym pisać... Ale maiłam gości miłych i zapisałam się na studia i nawet zapłaciłam mam tylko nadzieję że poprawnie i już w poniedziałek będzie wszystko jasne :)

Świetnie... nie ma to jak pochorować się dokładnie wtedy, kiedy zaczyna się prawdziwe lato...

:D :) :D :) :D :) :D :) :D :) :D :) :D :) :D :) :D :) :D :)
haha masa szczęścia - już wiem jakie mam wyniczki szkoda że moje smsy nie dochodzą i nie wiem co ma mysz...

męczący dzień... aż strach się bać co te głupki wymyśliły na jutro...

Wycieczka niespecjalna, ale zawsze warto coś zobaczyć i się dowiedzieć. Jest mi tak strasznie miło, że Agatka napisała mi życzenia... To było strasznie koffane :*

Świat znowu się skurczył... z roku na rok staje się coraz mniejszy i mniejszy... Może nie tak dosłownie, nie tak widocznie jak kiedyś, ale kurczy się wciąż i wciąż, aż któregoś dnia zniknie całkiem i już go nie będzie... Nie tak prędko, do tego czasu zostało jeszcze wiele lat, ale jednak. To właśnie dziś jak co roku się skurczył. Zmieniając, obdzierając ze złudzeń, skłaniając do rozmyślań...

Hmmm prezenty nawet miłe, chociaż nic zaskakującego... W sumie to mi tylko przykro że nie ma przyjaciół, którzy by pamiętali, ale może jutro ktoś napisze? Kamil będzie pamiętał, może jeszcze Ola? Wczoraj było fajnie - teraz Paweł zaprosił na grilla, ale mnie nie będzie. Zresztą pewnie zaprosił tylko z obowiązku... Jakoś tak przykro się robi jak ktoś przypomina o czyiś imieninach, wogóle nie pamiętając o twoim święcie... No ale w końcu czego się spodziewałam...